deyip kaçtım..

eskiden biri polisten dayak yediğinde (en hafif tabiri bu olsa gerek) ya da gözaltına alındığında bu insanları bize çok uzak bulurdum, çok cesur olduklarını düşünürdüm..
şimdi arkadaşlarım, arkadaşlarımın kuzenleri, köyümün öğretmenleri derken yanımda yamacımda tanıdığım bildiğim insanların kemikleri kırılıyor, öldürülüyor, gözaltına alınıp türkiyenin bir ucuna götürülüyor.. tanıyorum onları..
hiçbir yasadışı örgüte mensup değiller.. ellerine asla silah almadılar.. "Türkiye'yi bölelim" gibi bir niyetleri asla olmadı.. en fazla panzere çıktılar, bağırdılar, slogan attılar.. biri mezarda, diğeri hastanede, öbürü Erzurum'da hapiste.. militan değiller.. terörist değiller.. kominist bile değiller.. humanist ya da sosyalist olabilirler en fazla.. çevreci olabilirler.. yurtlarını topraklarını herkesten çok sevebilirler en fazla..
şimdi nasıl devam edeceğiz hayatınıza.. daha ne kadar arkamızı dönebileceğiz olan bitene..